Το ερώτημα σήμερα για την Αριστερά, δεν βέβαια το ζήτημα που θέτει ο φαιδρός Γρηγόρης Ψαριανός της Δημοκρατικής Αριστεράς, δηλαδή το γιατί δεν συμπράττει σε μια κυβερνητική λύση με αυτούς που ρημάζουν τον κόσμο κι ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση.
Το ερώτημα είναι πόσο είναι σε θέση σήμερα η θεσμική εκδοχή της αριστεράς αν όχι να μας δώσει νέα σκέψη, τουλάχιστον να παράσχει ορθές ερμηνείες της κατάστασης που βιώνουμε προκειμένου να βοηθήσει να αναδυθεί στη συνείδηση του κόσμου η εναλλακτική λύση.
Λέει για παράδειγμα ο Τσίπρας, σε συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, σχολιάζοντας την παλιότερη τοποθέτηση της Παπαρήγα ότι η επιστροφή στη δραχμή [σ.σ. υπό τις παρούσες συνθήκες] είναι καταστροφική (διατύπωση από την οποία πάντως έχει υπαναχωρήσει η γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ, επισημαίνοντας όμως ότι το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» είναι «ψευτοδίλημμα»).
«Είναι θετικό που σε αυτό μπορούμε να συμφωνήσουμε. Και νομίζω σωστά το είπε. Η επιστροφή στη δραχμή, ιδίως με τους όρους και τους συσχετισμούς του κεφαλαίου, θα σημαίνει ότι θα έχουμε σε κυκλοφορία δύο νομίσματα. Σκληρό ευρώ για τους κατέχοντες και υποτιμημένη δραχμή για τους υπολοίπους. Εταιρείες θα δυσκολευτούν να κρατήσουν ανοιχτά τα κανάλια των πιστώσεων, ενώ τα εισαγόμενα είδη, όπως το πετρέλαιο, θα ακριβύνουν. Γι' αυτό εμείς λέμε ότι επιθυμία μας δεν είναι να πάμε σε μια κατάσταση όπου θα ανταγωνίζεται η δραχμή τη λιρέτα και το εσκούδο και οι Ελληνες εργαζόμενοι τους Ιταλούς και τους Πορτογάλους. Επιθυμία μας είναι να αγωνιστούμε όλοι μαζί, προκειμένου να χειραφετηθεί η Ευρώπη από το κεφάλαιο».
Μία πρώτη παρατήρηση είναι πως ήδη οι εταιρείες αντιμετωπίζουν πρόβλημα πιστώσεων και δεν μπορούν να εισαγάγουν προϊόντα, σε πολλές, περιπτώσεις, αν δεν προκαταβάλουν τα χρήματα, ενώ ήδη αντιμετωπίζουμε πρόβλημα όχι μόνο ακρίβειας στα καύσιμα αλλά και προμήθειας.
Όσον αφορά το ζήτημα του νομίσματος:
Αν και ο Τσίπρας δέχεται ότι «η σημερινή κρίση είναι αποτέλεσμα της αρχιτεκτονικής βάσει της οποίας οικοδομήθηκε το κοινό νόμισμα», εν τούτοις κατά την αντίληψή του, «το πραγματικό δίλημμα λοιπόν δεν είναι με ποιο νόμισμα θα πέσουμε στον γκρεμό, συρόμενοι πίσω από τις αγορές. Το πραγματικό δίλημμα είναι αν η Ευρώπη θα επανιδρυθεί σε μια δημοκρατική και κοινωνική βάση ή αν θα διαλυθεί».
Αν όμως το θέμα είναι η αρχιτεκτονική του ευρώ η οποία είναι τέτοια που όπως και ο ίδιος παλιότερα έχει πει συμβάλει στην παραγωγή πλεονασμάτων στις χώρες του κέντρου και την παραγωγή ελλειμμάτων (και πλέον ατελείωτης λιτότητας) στις χώρες της περιφέρειας από πού κι ως που δεν είναι το θέμα στο νόμισμα;
Και πώς θα προκύψει η επανίδρυση της Ευρώπης; Δια της διαμόρφωσης συσχετισμών δύναμης γύρω από το αίτημα το ευρώ να πάψει να είναι αυτό που είναι και η Γερμανία να πάψει να παριστάνει την ηγέτιδα δύναμη; Δια της αναμονής ώσπου η σημερινή καπιταλιστική δομή της ΕΕ να πέσει από μόνη της σαν ώριμο φρούτο;
Ως προς αυτό, σε συνέντευξή του στο Βήμα ο Καθηγητής ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου Κώστα Λαπαβίτσας αναφέρει: «είναι λογικό σφάλµα να περιµένουµε το τέλος του ευρώ για να φύγουµε µαζί µε άλλους. Το πλήθος δεν παρέχει καµία προστασία. Οποιος φύγει συντεταγµένα και µε κινητοποίηση ευρέων κοινωνικών δυνάµεων θα έχει πλεονέκτηµα χρόνου για να ανατάξει την οικονοµία του. Στις νέες συνθήκες που θα προκύψουν στην Ευρώπη η Ελλάδα θα επαναδιαπραγµατευτεί τις σχέσεις της σε άλλη βάση». (Δύο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις μπορείτε να βρείτε συγκεντρωμένες εδώ).
Και μία ακόμη παρατήρηση με τη μορφή ερωτήματος, δεδομένου ότι ο Τσίπρας στην ίδια συνέντευξη υποστηρίζει ότι όσον αφορά το κάλεσμά του προς το ΚΚΕ «εμείς είμαστε ξεκάθαροι. Δεν θέτουμε προϋποθέσεις όταν ο λαός υποφέρει»:
Πόσο «άνευ προϋποθέσεων» είναι το κάλεσμα για συνεργασία σε ένα χώρο που υποστηρίζει τη ρήξη με την ΕΕ το γεγονός ότι προμετωπίδα σου και πρόταγμά σου είναι η επανίδρυση της Ευρώπης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου